Ήταν Ιούλιος του 2023, μια πολύ ζεστή μέρα (Ιούλιος γαρ) απογευματάκι στη λεωφόρο Λαυρίου. Επέστρεφα στο σπίτι από τη δουλειά, και στο πλαίσιο εκείνης της περιόδου, μετά covid εποχή, η κίνηση στους δρόμους είχε αρχίσει να γίνεται παράπονο – κουβέντα σε κάθε μου συναναστροφή.
Μποτιλιάρισμα λοιπόν και τα νεύρα τσατάλια! 38 βαθμοί κελσίου, αναγκαστικά κλιματιστικό (που εξ απαλών ονύχων το απεχθάνομαι), αναγκαστικά πάλι ανεβασμένα παράθυρα και ως εκ τούτου δεν μπορώ να καπνίσω!!
Απεγνωσμένος και ακινητοποιημένος παράλληλα, κατέβασα παράθυρο, έκλεισα το κλιματιστικό, άναψα τσιγάρο και από το να κλαίω τη μοίρα μου κάθιδρος από την εξωφρενική ζέστη, άρχισα να παρατηρώ τα οχήματα γύρω μου όπως και τους οδηγούς. Είναι κάτι που κάνω από τότε που έπιασα τιμόνι στα χέρια μου, για να κρατάω την ψυχραιμία μου στο μποτιλιάρισμα. Η παρατήρηση μου σε ένα κόκκινο μάζντα διακόπηκε βίαια από μια μοτοσυκλέτα που πέρασε με μια κάποια ταχύτητα από δίπλα μου, κυριολεκτικά γράφοντας το μποτιλιάρισμα στα παλιά του τα παπούτσια! Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν ήξερα τίποτα από μοτοσυκλέτες, κάτι που θα άλλαζε το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο.
Έκανα αστραπιαία την σκέψη πως, Εγώ ξεκίνησα από το γραφείο στις 16:05, η ώρα είναι 16:45, ό προορισμός μου είναι στο Χολαργό και λογικά θα φτάσω εκεί 17:15 στην καλύτερη άμα συνεχίσει έτσι. Ενώ έκανα την υπόθεση πως ο καβαλάρης του μεσημεριού με την κιτρινωπή BMW F800 GS, λογικά έφυγε από την δουλειά του πριν από δέκα λεπτά και πως έστω εάν θέλαμε να πάμε στον ίδιο προορισμό, αυτός θα έφτανε εκεί το πολύ σε 15 λεπτά. Με άλλα λόγια, εγώ ήμουν στο δρόμο 40 λεπτά και είχα μπροστά μου ακόμα 30 (σύνολο 70 λεπτά!!! Για μια απόσταση 17 χιλιομέτρων) και ο καβαλάρης του μεσημεριού με την κιτρινωπή κυρία, θα ήταν στο δρόμο 25 λεπτά το πολύ.
Long story short, που λένε και στο χωριό μου, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να το ρίξω στη μελέτη. Video στο youtube, περιοδικά, κουβέντες με φίλους και γνωστούς και το πιο δύσκολο πράγμα για μένα, κουβέντα – συνέντευξη με τον πατέρα μου, δεινό καβαλάρη από τα νιάτα του και παράλληλα υπερπροστατευτικό σε τέτοια θέματα όσων αφορά τα παιδιά του και τα εγγόνια του. Ποτέ δεν μας άφησε να καβαλήσουμε μηχανάκι, Π Ο Τ Ε ! Ντάξ, δεν είχε και άδικο με όλα αυτά που είχε δει και προπάντων, κάνει. Μιλάμε για τον οδηγό, υπέρ του δέοντος επιδέξιος με ότι έχει ρόδες μεν, αντικοινωνικός του κερατά δε…. (Εάν δεν είχαμε τέτοια φυσιογνωμική ομοιότητα θα ζήταγα τεστ DNA για να συνεχίσω να λέω ότι είναι πατέρας μου)
Έμαθα για κινητήρες. Έμαθα για άλογα. Έμαθα φυσική, χημεία, μαθηματικά γλώσσα – γλώσσα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά! Ένας νέος κόσμος για εμένα.
Η απόφαση είχε παρθεί και τίποτα δεν μπορούσε να σταθεί εμπόδιο ανάμεσα σε εμένα και μια όποια μοτοσυκλέτα (δεν είχα αποφασίσει ποια θα ήταν η εκλεκτή της καρδιάς μου).
Βήμα 1ο
Άρρεν ετών 34, πάει να βγάλει δίπλωμα για μοτοσυκλέτα.
Τα καταφέρνει.
Μικρές – μικρές νίκες!
Βήμα 2ο
Γαμπριάτικο κοστούμι:
Το σωστό γαμπριάτικο κοστούμι δεν φωνάζει “νυφούλαααα”, αλλά ψιθυρίζει “έχω στυλ, ξέρω τι κάνω, και είμαι ο πιο cool τύπος στο χώρο”
Κράνος: HJC RPHA70
Μπουφάν: Nordcode Evo
Γάντια: Nordcode Air Tech
Έπρεπε να πάρω κι άλλα, όμως κάπου εδώ έμεινα άφραγκος και δεν είχα καν νύφη….
Βήμα 3ο
Νυφοπάζαρο (ουσ. ουδ.):
Κατάσταση ή τόπος όπου συγκεντρώνονται άτομα, κυρίως νέοι, με σκοπό να γνωρίσουν πιθανούς συντρόφους – ένα είδος κοινωνικού “παζαριού” για να βρει κανείς νύφη (ή γαμπρό).
Στα καθ ημάς, έκθεση μοτοσυκλέτας – Youtube reviews – Μοτοσυκλετιστικά Νέα.
Όσες μηχανές μου έκαναν κλικ ή ήταν οικονομικά απλησίαστες ή ήταν κινέζικες. Το 2023 ακόμα λέγαμε κινέζικο για να πούμε μούφα. Guess what !? Με το που αντίκρισα την Voge DS525X ερωτεύτηκα!
Είχε τα πάντα! Πανέμορφο πρόσωπο, σπινθηροβόλα μάτια και sex appeal που δεν μπορούσε να συγκριθεί με καμία!
Δεν έχασα χρόνο και μόλις έμαθα ότι ο πατέρας της (LOUROS MOTO) την είχε σπίτι, πήγα από εκεί να ζητήσω το χέρι της… ή τη ρόδα της…. Τέλος πάντων καταλάβατε. Μου είπε πως θέλει λίγο χρόνο το κορίτσι μας για να είναι έτοιμο για γάμο και εγώ σε ρόλο Πηνελόπης είπα πως θα την περιμένω μέχρι να είναι έτοιμη. Και έτσι και έγινε.
Μάρτιος 2024
Το όνειρο έγινε πραγματικότητα.
16000 χιλιόμετρα και 13 μήνες αργότερα δεν μπορώ να πω τίποτα άλλο πέρα από ότι είμαι απόλυτα ικανοποιημένος και χαρούμενος για την απόφαση μου α) να μπω στον κόσμο της μοτοσυκλέτας και β) να προχωρήσω στην αγορά του 525.
Δεν έχω μέτρο σύγκρισης με άλλες μοτοσυκλέτες, δεν με νοιάζει κιόλας. Ξέρω μόνο πως με ένα σχετικά μικρό αντίτιμο έχω ανάμεσα από τα πόδια μου μία αξιόπιστη και ικανότατη μοτοσυκλέτα που δεν μου έχει πει όχι σε όποια διαδρομή και αν έχω επιλέξει.
Αν σκέφτεσαι κι εσύ να περάσεις από την κίνηση στη μοτοκίνηση, κάν’ το. Το μόνο που θα χάσεις είναι το μποτιλιάρισμα.
