Ανοιξιάτικη Βόλτα στα χνάρια του Θησέα
Η βόλτα με τη μοτοσυκλέτα – ειδικά την Άνοιξη – συγκαταλέγεται ανάμεσα στις πιο όμορφες και διασκεδαστικές εμπειρίες που μπορεί κανείς να βιώσει. Η ελευθερία στην κίνηση, τα ανοιχτά τοπία, οι δρόμοι που δεν αποφασίζεις ποτέ να πάρεις με το αυτοκίνητο — γιατί προτιμάς την ευκολία και την ταχύτητα του αυτοκινητόδρομου — κάνουν τη μοτοσυκλέτα να διαφέρει. Δεν ξέρω αν οι εκδρομές αποτελούν μια νέα τάση για πολλούς (μάλλον αμφιβάλλω), αλλά σίγουρα μετά από πολλά χρόνια οικονομικής κρίσης και με την έλευση εταιρειών όπως η VOGE, ο καλώς εννοούμενος μοτοσυκλετισμός γνωρίζει μια νέα, αλματώδη άνθηση — για μικρούς και μεγάλους αναβάτες.
Ταξίδια εκτός αστικού ιστού, πολλές φορές εκτός συνόρων, σε χώμα ή άσφαλτο. Φυσικά, πάντα υπήρχαν οι εραστές αυτού του είδους μοτοσυκλετισμού, αλλά ίσως ήταν λιγότεροι ή απλώς λιγότερο ορατοί, μέχρι την έλευση των social media στη ζωή και την καθημερινότητά μας. Ομολογώ πως κι εγώ ανέβηκα σε αυτό το «άρμα» της παρέας των αναβατών μετά τα 40 μου, έχοντας υπάρξει χρήστης scooter κατά το παρελθόν μόνο για τις καθημερινές μου ανάγκες.
Το Μάιο του 2025 όμως είδαμε μια άλλη πτυχή αυτής της δραστηριότητας. Σκρολάροντας στα νέα του club μας, έπεσε το μάτι μου σε μια εκδρομή που ήταν στα σκαριά, με τίτλο: «Ταξίδι με δυο ρόδες στα Χνάρια του Θησέα». Η πρωτοβουλία του Ηλία, που σκέφτηκε αυτή την όμορφη ιδέα — παντρεύοντας την Κυριακάτικη εκδρομή με τη Μυθολογία, αλλά κυρίως με τα διδάγματά της στο σήμερα — μου φάνηκε εξαιρετική. Δεν κρύβω πως είμαι φανατικός με τη μυθολογία, οπότε παρόλο που δίσταζα να ακολουθήσω στην αρχή, λόγω των πολλών συμμετοχών (συνήθως προτιμώ μικρές ομάδες φίλων για τις εκδρομές μου), ευτυχώς αποφάσισα να συμμετάσχω.
Στην ουσία, θα ακολουθούσαμε ανάποδα τα βήματα του μυθικού βασιλιά της Αθήνας, Θησέα, και τους άθλους που εκπλήρωσε κατά την διαδρομή του — από τη γενέτειρά του, Τροιζήνα, προς την πόλη των Αθηνών. Κατά τον μύθο, τη διαδρομή αυτή λυμαίνονταν διάφοροι ληστές, που έκαναν το ταξίδι πολύ επικίνδυνο. Ο Θησέας, αυτό το αρχετυπικό σύμβολο ήρωα, οπλισμένος με τα όπλα του πατέρα του Αιγέα, ξεκίνησε το μεγάλο του ταξίδι — που, σε μια βαθύτερη ανάλυση, του έδωσε τα πνευματικά και ηθικά εφόδια να βασιλέψει στην Αθήνα και να την απελευθερώσει από τα δεσμά των Μινωιτών.
Ο Ηλίας, στην πρώτη μας στάση, στον Ισθμό της Κορίνθου, μας αφηγήθηκε κάποια από αυτά τα κατορθώματα και τη στάση του ήρωα απέναντι στην απόδοση δικαιοσύνης και την αποκατάσταση της ηθικής τάξης. Αφού ακούσαμε προσεκτικά όσα ενδιαφέροντα μας διηγήθηκε, φορέσαμε τον εξοπλισμό μας και ξεκινήσαμε για την επόμενή μας στάση, την Αρχαία Επίδαυρο.
Με σύμμαχο τον καλό καιρό και τη χαλαρή διάθεση, σιγά σιγά άρχισαν να δημιουργούνται οι πρώτες παρέες. Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερα καλή εντύπωση και έσβησε τις αρχικές μου αμφιβολίες, ήταν πως όλοι οι συμμετέχοντες ήταν προσεκτικοί στον δρόμο, δεν δυσκόλευαν τους άλλους αναβάτες ούτε είχαν διάθεση επίδειξης των οδηγικών τους ικανοτήτων. Φυσικά, φρόντισε για αυτό και ο Αργύρης, που είχε τον ρόλο του επικεφαλούς της ομάδας, αλλά και ο Βέρος, που φρόντιζε για την ασφάλεια στο τέλος του γκρουπ.
Σε μια τέτοια εκδρομή, φυσικά, δε θα μπορούσε να λείπει και το καλό φαγητό. Πλησιάζοντας στον τελικό μας προορισμό βρεθήκαμε στο χωριό Καρατζάς, όπου η ομάδα είχε φροντίσει να μας περιμένουν. Όσοι βρεθούν σε εκείνα τα μέρη, οπωσδήποτε να περάσουν από την ταβέρνα του χωριού, γιατί ο πρόσχαρος ιδιοκτήτης, το άψογο σέρβις και τα απίθανα φαγητά θα τους αποζημιώσουν. Πολύ θετική εντύπωση μου έκανε το γεγονός πως όλοι τήρησαν τον κανόνα και δεν κατανάλωσαν καθόλου αλκοόλ — κάτι που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο — δείχνοντας σεβασμό τόσο στους υπόλοιπους αναβάτες όσο και στους διοργανωτές.
Δυστυχώς, Τα ερείπια του ναού του Ιππόλυτου – που ήταν και ο τελικός μας προορισμός είναι φοβερά παραμελημένα από τους αρμόδιους, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Η επιστροφή μας έγινε σε πιο χαλαρούς ρυθμούς. Όσοι ήθελαν να επιστρέψουν νωρίτερα, και αφού κάναμε ανεφοδιασμό σε καύσιμα, σχημάτισαν μικρές ομάδες και έφυγαν μόνοι τους. Οι υπόλοιποι απολαύσαμε κι έναν τελευταίο καφέ με θέα την Επίδαυρο. Ο ήλιος είχε πλέον δύσει όταν οι τελευταίοι ξεκινήσαμε την επιστροφή για την Αθήνα, έχοντας γράψει κοντά 350 χιλιόμετρα, δει εικόνες από την όμορφη ανοιξιάτικη Πελοπόννησο και αναμοχλεύσει όλα αυτά τα διδάγματα της πλούσιας Μυθολογίας μας.
Κλείνοντας, νομίζω πως οι εκδρομές με τη μοτοσυκλέτα — κοντινές ή μακρινές — είναι απαραίτητο στοιχείο για την ψυχική μας ευρωστία. Αυτή τη φορά όμως, που συνδυάστηκε και με την αγαπημένη μας Μυθολογία — που μας θυμίζει και τα παιδικά μας χρόνια, όταν διαβάζαμε εικονογραφημένες αυτές τις ιστορίες με άθλους και ήρωες — μας έφερε και λίγη νοσταλγία. Από τη δική μου πλευρά, κρατάω και το γεγονός πως, αν υπάρχει σωστή οργάνωση αλλά και διάθεση από τους αναβάτες να περάσουν καλά, ακόμα και ένα μεγάλο γκρουπ όχι μόνο δεν κουράζει, αλλά δίνει την ευκαιρία για γνωριμίες, ανταλλαγή απόψεων και εμπειριών — με τις αγαπημένες μας VOGE. Και έτσι θέλω να κλείσω.
